Cando ten acento mais e cando non? (6)
Hai unha morea de recursos na rede en que se ocupan desta cuestión. Abaixo deixo as ligazóns a dous moi útiles:
Vídeo do #DígochoEu: Non confundas "máis", "mais" e "e mais"
Post sobre a palabra no blog Dúbidas do galego: Mais
Un truco moi eficaz para acertarmos á hora de acentuarmos esta palabra é lembrármonos de que máis sempre leva acento, non sendo en dous casos:
1. Cando mais é unha conxunción adversativa.
Ex.: Ten moitos méritos, mais non os suficientes para o posto.
Saberemos que se trata dunha conxunción adversativa, se a podemos substituír por pero.
Ex.: Ten moitos méritos, pero non os suficientes para o posto.
2. Cando é unha conxunción copulativa. Neste caso pode ir soa ou dentro da locución e mais.
Ex.: Ti mais eu entendémonos ben.
Ex.: Fíxoo Xoán e mais un amigo.
Saberemos que é unha conxunción copulativa, se a podemos substituír pola conxunción e e o significado da oración non varía.
Ex.: Ti e eu entendémonos ben.
Ex.: Fíxoo Xoán e un amigo.
No resto dos casos, que son os máis 😉, temos que acentuar máis.
Aínda que máis leva acento a maioría das veces, non acontece o mesmo con ademais. Como moi ben explica Esther Estévez no vídeo do #DígochoEu: ademais nunca se acentúa, porque é unha palabra aguda que acaba en ditongo decrecente.
Exercicios
Acentúa mais cando corresponda:
- Burela é un dos portos
máis importantes da costa cantábrica. - Sempre quere
máis , nunca ten abondo. - Ía dicir unha cousa,
mais vou calar a boca. - As
máis das veces non sei o que dicir. - Á cea veño eu só, os
máis foron ver o partido. - Sete
máis tres son dez. - Que traxe
máis elegante levas! - Deixou a
máis da comida no prato. - Estou moi cansada, non quero traballar
máis . - Non tes
máis que pedilo e é teu! - Había
máis de dez persoas á porta. - Temos que axudar os que
máis o necesitan.